Y Kuşağı Anneyim Ben

azırdır. Siz ne zaman hayatınızı değiştirmeye hazır olacaksınız?”

İki kat parlak yanan ışık,
iki kat hızlı söner.”

Steve Jobs

Üzülme! Ayağına batan dikenler,
aradığın gülün habercisidir.”

Hz. Mevlânâ (k.s)

ki geçiyorsun zaman,
Ya acının en derinime işlediği bir anda donsaydın?”

Başlarken...
Sıradan bir evlat olmadığımı düşünüyorum ya da ortalama bir eş; ‘yaptığım’ hiçbir şeyi öylesine yapmamışken ve ‘olduğum’ hiç kimseyi öylesine yaşatmamışken pek tabii olması gereken normal dozdan ‘fazla bir annelik’ti…

Ekim 2012’den sonra hayat benim için bir daha asla eskisi gibi olmayacaktı.

Halk arasında ‘normal’ kabul edilen hiçbir doğru benim annelik kitabıma yazılmayacaktı. Çünkü oğlum Ali Ömer, beni ‘fazla annelik’le taçlandırmış nur topu gibi bir bebekti.

Bundan sonra hayatımın büyük çoğunluğu; anlamaya çalışmak, araştırmak, öğrenmek, sabretmek, yavaşlamak, sakinleşmek ve nefes almaktan ibaret olacaktı. Sonra bu fetret devrinin ardından tozlarımdan arınacak, yeni kapılar açıp yepyeni dünyalara yolculuk edecek ve paylaşmaya başlayacaktım.

Öyle kimse görsün, okusun diye değil. Sadece içimde duracağına orada, uzay boşluğunda dursun diye kelimelerimi savuracaktım gökyüzüne, güneşli günlerde ve sanıldığından da uzun kör karanlık gecelerde…

Paylaştıkça, daha da önemlisi ürettikçe güçlenecek ve daha emin adımlarla ilerleyecektim anneliğin taşlı yollarında, elimden tutan tanıdığım ve tanımadığım tüm annelerle…

Kalıplara, öğretilenlere, geleneklere ve herkese inat başka bir annelik mümkün diyorum sana. Senin gibi, sana ait, seninle güzel ve sana özel bir annelik. ‘Nasıl’ını senin bulacağın, her ilmeğini kendi ellerinle dokuyacağın bir hikâye.

Eğer bu kitap eline ‘o’ndan önce geçtiyse şayet, çok şey ifade etmeyebilir. Ama şiddetle tavsiye, bir de ‘o’ndan sonra okuyasın, eminim daha iyi gelecektir!

Sevgilerimle,

Sabiha
9 Şubat 2015
Konstantin - Cezayir

Kendi yaramıza yine kendimiz ilaç olanlarız.
Anneyiz hepimiz.
Kadınız.
Aynıyız ve de çok farklıyız.
Birlikte çok daha güzel görünenleriz.
Şunun şurası kaç kişiyiz, birbirimizi biliriz.
Kırılan kolunu yeninin içine katan, kan kussa kızılcık şerbeti içenleriz.
Anneyiz hepimiz.
Kadınız.
Ama insanız her şeyden önce.
Etten, kemikten yaratılmış.
Can doğuran, can büyüten, canı çıkanlarız.
Bir de birbirimizin ‘can teli’ne basmayalım, olmaz mı?

Kadınız.
Bir başkası tarafından anlaşılmaya en çok ihtiyacı olanlarız.
Her düşenin elinden tutanız.
Her ağlayana omzunu uzatanlarız.
Doğurmadığımızı ve bizi doğurmayanı bile ‘anne gibi’ sevebileniz.
Anneyiz hepimiz.
Kadınız.
En küçük fırtınada gemisi alabora olanlarız.
Kalabalıklar içinde en yalnız kalanız.
Kısa kibriti çekeniz, her oyunun ebesiyiz.
Bulunmayı bekleyen ve eşine az rastlanan birer hazineyiz.
Kalbimizin kırıklarını ‘ucundan’ kuaföre aldıranız.

Bir kuru çiçeğe dünyalar kadar mutlu olabileniz.
Karşılık beklemeden yaşayanlarız.
Ne kadar uğraşsak da bencil olamayanlarız.
Anneyiz hepimiz.
Kadınız.
Birbirimizi, ‘farkında olmadan’ canını yakamayacak kadar iyi tanıyanlarız.
Çaktırmadan, ayıltmadan birbirimizin kuyusunu kazanlarız.
Ölesiye kıskanan, haset edenleriz.
Acımızı, acıtarak geçirmeye çalışanlarız.
Birbirimizi başkasına ihtiyaç kalmayacak kadar çok üzenleriz.
Leb demeden leblebiyi anlayabilecek olanlarız.
Anneyiz hepimiz.

canım’ diyene açanız.
Paylaşmak için üretenleriz.
Saman alevi gibi parlayıp sönenleriz.
Anneyiz hepimiz.
Kadınız.
Her gün yine yeniden ‘kız gibi’ uyanan ve anne olup yatanlarız.
Yorgunuz, hepimiz çok yorgunuz.
Sokaktayız, evdeyiz, çarşıdayız, pazardayız, iş yerlerindeyiz.
En sevdiklerimizin hayatlarının orta yerindeyiz.
Küçüğüz, daha çok küçüğüz, hiç büyümeyenleriz.
Anneyiz hepimiz.
Kadınız.
Gözyaşları hazır-olda bekleyen kırılganlığın askerleriyiz.
Herkesi çok seven ama gel gör ki sevilmeye en çok ihtiyacı olanız.

Birbirimizi Biliriz…
“Kadın; bilmeyene ‘nefs’, bilene ‘nefes’tir…”
Şems-i Tebrizî Hz. (k.s)
Anneyiz hepimiz.
Kadınız.
İncelikler yüzünden kırılan, paramparça olanlarız.
Bir tebessümle istersek dünyayı yerinden kaldıracak kadar çok seveniz.
Kendi hayatımızı çoğu zaman hiçe sayabilecek kadar vermeyi normal kabul edenleriz.
Hayır demeyi 40’lı yaşlarına doğru ancak öğrenebilenleriz.
Anneyiz hepimiz.
Kadınız.
Kendisi hariç herkes için her şeyi düşünenleriz.
Kalbimizi sonuna kadar her