bookmate game
ru
Тамара Эйдельман

Право на жизнь. История смертной казни

Notify me when the book’s added
To read this book, upload an EPUB or FB2 file to Bookmate. How do I upload a book?
Жертвоприношения, кровная месть, казнь — все эти варианты узаконенного лишения человека жизни другими людьми существовали с глубокой древности, и все они считались необходимыми. О том, как и за что казнили и казнят в разных странах мира, какие аргументы приводили в разные времена сторонники и защитники смертной казни, как относились и относятся к ней простые граждане, политики, философы, писатели, художники, рассказывает историк Тамара Эйдельман. В качестве примеров она обращается к событиям от Античности до современности, в том числе к известным процессам ХХ века: над ирландскими повстанцами, над маршалом Петеном и другими деятелями режима Виши, над Андреем Чикатило. Цель этого экскурса в историю — вместе с читателем найти ответ на вопрос: вправе ли государство, пусть даже во имя высших, благих целей, отнимать у человека жизнь.
This book is currently unavailable
433 printed pages
Original publication
2022
Publication year
2022
Have you already read it? How did you like it?
👍👎

Impressions

  • Миша Кулешовshared an impressionlast year
    👍Worth reading

    Рекомендую к прочтению всем. Интересно как с исторической точки зрения, так и в качестве успокоения в эти бесчеловечные дни. Жизнь в конечном счёте становится лучше на долгой дистанции)

  • Дзмітрый «D.R.» Шулюкshared an impressionlast year
    👍Worth reading
    💡Learnt A Lot
    🎯Worthwhile

    Кніжка простая зразумелая пазнавальная. Тамара Натанаўна не імкнецца даказаць, таму кніжка крыху нетыповая. Аўтарка проста расказвае гісторыю смяротнага пакарання, а не шукае аргументы “за” і “супраць”. Бо навошта іх шукаць, калі ў нас ёсць прычыны ўзнікнення з’явы і мы можам проста адказаць на пытанне “ці актуальныя гэтыя прычыны?”. Ці актуальныя прычыны, якія даюць права забраць права на жыццё? І ці ўсё так адназначна з вынікамі? Каб даць адказ на гэта пытанне, аўтарка прыводзіць не аргументы, а казусы. Гісторыі пра смяротнае пакаранне, якія мелі не зусім адназначныя вынікі. І справа не (толькі) ў памылках следства, а і ў пастаноўках прычын, а яшчэ канкрэтней: у замене справядлівасці на ўсялякую іншую хрэнь. Ці закон не пра справядлівасць? Ці вы лічыце, што дзяржава мае права не думаць пра справядлівасць, калі пазбаўляе права на жыццё?
    Тэма важная ў Беларусі. Тэма важная. Кніжка патрэбная. Свой аргумент “супраць” я ў ёй знайшоў таксама. Гэта нашы звычаі і традыцыі і розныя ўяўленні пра тое, за што можна караць смерцю. Калі мы вырашаем, што можам пазбаўляць чалавека права на жыццё згодна з нашай сістэмай каштоўнасцей, то мы дапускаем, што людзі з іншай сістэмай каштоўнасцей, таксама маюць на гэта права. Маюць права забіць камнямі дзяўчынку за тое, што яе згвалцілі.
    Але кніга не толькі ўпэўніла мяне ў тым, што ўва мне было. Яна дала адзін новы элемент. Вунь там вышэй я згадваў яго. Справядлівасць. Людзі часам хочуць, каб забойцу забілі, бо так справядліва. Не. Ні адзін твой учынак не каштуе твайго жыцця. Разумееце ў чым справа. Тут спрабуюць учынак прыраўняць да ўсяго. А яно так не працуе. Забраць усё за адзін фрагмент і сказаць, што гэта справядліва. Але. Там былі матывы, эмоцыі, пачуцці, выпадковасць. А з нашага боку – гэтага няма. Мы хочам зрабіць злачынства над злачынцам, але ён застанецца злачынцам, а мы будзем справядлівымі… Справа ў тым, што гэта не думка пра справядлівасць. Бо, калі спрабуеш думаць пра справядлівасць у такіх рамках, то чалавек павінен аддаць сваё ўсё жыццё на службу выпраўлення, працаваць на пакрыўджаных і забітых. Калі ён страціць жыццё, то ніхто нічога не атрымае. Будзе толькі страчанае. Гэта дзіўнавата называць справядлівасцю. А ведаеце як гэта называецца? Помста. Бясконцая разбуральная рака эмоцый. Рака смерці. Ён забіў яго. Яго родзічы забілі яго. Яго родзічы забілі яго родзічаў. Родзічы яго родзічаў забілі яго родзічаў. І г.д. Смяротнае пакаранне ператварае нават сапраўднага злачынцу ў пакутніка. Забойства нават законнае дае падставу помсціць далей. Не палохае. Не супыняе. Множыць смерць у геаметрычнай прагрэсіі. Хаваць пад словам “справядлівасць” слова “помста” – рыхтаваць грамадзян-фашыстаў, якія ў патрэбны момант пойдуць дохнуць акупантамі ў чужую краіну.
    Канешне, у кнізе вось гэтых разважанняў думак з мінулага абзацу няма. Тамара Натаўна не цісне эмоцыямі ці аргументамі. Яна часцей проста згадвае пра сэрца, каб не пускацца ў разважанні і не ператвараць кнігу ў тыповую і максімальна аўтарскую, пакідаючы ёй аб’ектыўнасць. Але штурхае яна на такія думкі. Штурхае. Помста… - вяршыня крывадушша.
    Чытайце)) Жывіце. Любоў пераможа.

  • миша Малыгинshared an impressionlast year
    👎Give This a Miss

    Не советую читать

Quotes

  • Глеб Пыльскийhas quotedlast year
    На протяжении всей мировой истории в разных обличьях, в разных выражениях существуют примерно одинаковые представления о том, почему смертная казнь нужна. Потому что ужасные преступления не могут не оставаться неотмщенными, потому что родственники жертвы должны испытать моральное удовлетворение, увидев, как погибает тот, кто лишил жизни их близкого человека, потому что существует некий мировой порядок, может быть созданный богами, может быть связанный со священной особой государя или просто с «устоями», которые нельзя расшатывать, — и казнь преступника укрепит этот порядок
  • Maiya Kimhas quotedlast year
    лишение жизни даже самых страшных преступников — тоже убийство, противоречащее естественному ходу жизни.
  • Влад Семеновhas quotedlast year
    Изгоняя Адама и Еву из рая и обрекая их на жизнь в обычном мире, Бог, по сути дела, обрек их смерти — отправив туда, где и они, и их потомки будут умирать. Может быть, это прообраз будущих смертных казней

On the bookshelves

fb2epub
Drag & drop your files (not more than 5 at once)