Dilşad Talıbova

Mən onları Gəncədə, bir ay təlimdə olduğumuz müddətdə tanımışdım. Biz dörd nəfər tibb məntəqəsinin sanitarları idik. Onlar da mənim kimi könüllü gəlmişdilər. Gənc, həyatsevər, sevgi dolu... Əslində, bu hekayəni özüm danışmaq istəmirəm. Çünki hisslərimin, sevincimin, kədərimin şahidi olduğum hadisələrə qarışıb fərqli hekayə yaradacağından qorxuram. Buna görə də sizə sanitar Müşfiq Rüstəmovun gündəliyini oxumaq istəyirəm. Bu gündəlikdə nakam sevgi, həqiqi dostluq, yarımçıq qalmış ömürlər, itirilmiş gəncliklər var. Bu gündəlikdə ölüm, müharibə, həyat, qalibiyyət var. Və nəhayət, bu gündəlikdə “Biz!” varıq...

Olmaya mən, dostlarımın öldüyü dünyada hələ də yaşadığıma görə utanırdım? Axı o ailələrə çox söz demək olardı, kim bilməsə də, mən bilirdim. Yalan uydurmağa ehtiyac yox idi, sadəcə, həqiqəti, gerçəyi demək olardı. Demək olardı ki, siz misilsiz oğul böyütmüsünüz. Demək olardı ki, oğlunuz ölümü əsl qalib ədasıyla, qorxusuz-ürküsüz, gülə-gülə qarşıladı. Qısqanılan, həsəd aparılası ölümlə etibarlı dostlarının əhatəsində son nəfəsini verdi və gözlərini yumdu.

olardı. Uşaqlıq çağımın, gəncliyimin bir parçası kimi, sadəcə, şirin-şirin xatırlanardın. Həyat da öz axarı ilə, necə var elə, bəlkə də, lap elə xoşbəxtcəsinə davam edərdi. Amma... olanlar oldu! Özün də bilmədən bir zənglə bütün həyatımı kökündən dəyişdin. Mən illərlə o gecəni özümə bağışlaya bilmədim. Özündən də böyük peşmanlığın qaldı mənə, Fatimə. Bilirəm ki, gəlməliydim. Sən çağırmışdınsa, mən gəlməliydim. Ağına-bozuna baxmadan.

Mənsə gəlmədim....

Amma gəlməsəm də, sən həmişə vardın, sən həmişə oldun. Qəlbim heç vaxt sənə xəyanət etmədi. Kim olur-olsun, səndən sonra yaxınlaşdığım bütün qızlara sənin yerini qoparıb yerlə-yeksan etmələri, uçurub dağıtmaları arzusuyla yanaşdım, mən onların simasında səni tapmağa deyil, səni unutmağa çalışdım, xilas yolu axtardım.