Daniel Defoe

Егер құдай тағаланың рақымы түсіп, осы сапар бір қасық қанымды қиса, шыбын жанды кеудеде қалдырса, егер қара жерге аяғымның ұшы тиер заман болса, ешқайда бас бұрмай, тез үйге қайтуға, өлмей тұрып кемеге мінбеуге, әкемнің айтқан ақылынан шықпауға және енді қайтып мұндай бәлеге душар болмауға ант еттім.

неге барып соғатынын да ойламай 1651 жылы қыркүйек айының 1 күні Лондонға бара жатқан досымның кемесіне отырып кете бардым.

боздап жылаумен көп уақыт күнім өтті. «Шырағым-ай, қысылған жерде қол беріп, көмектесер адам болмас» — деген әкемнің айтқаны еске түсті, енді маған жарық қайда, су түбіне кеттім ғой деуден басқа ой жоқ, жаннан түңілдім.