Цырк

Ты не хочаш быць моцнай, радзіма,
Я ўгадала?
Ты хочаш, каб паэт сказаў за цябе,
Каб шкадаваў цябе,
Каб выціраў табе слёзы,
І ўсім пяяў,
як ты пакутуеш
і якая ты малайчына?..
Праўда, радзіма?

Але ты мяне не слухаеш,
Ты зноў скардзішся свайму паэту.

Цела паэткі табе не патрэбна.
І я забіраю яго сабе.

Мова для чытання з памылкамі,

Бо праверыць няма каму.

Пісаць на ёй я не змагу ніколі.

Калі ты чытаеш гэты верш,

ты не мой чытач

мы спрабуем гаварыць паміж сабой,

а паміж намі рыбіна,

якую мы не можам выпусціць,

Паміж намі слова.

Я маю ў роце яго пачатак,

а ты – яго канец.

Слова – гэта паветраная рыба.

Мы зубамі ўчапіліся ў яе

і адпускаць не хочам.

Паэтка голіць галаву

І малюе ўзоры

Чорным алоўкам

Над ілбом,

Стараючыся,

Каб яны як найменей

Нагадвалі літары.

Не выходзіць.

*

Адмовіцца ад паэзіі.

Зрэзаць словы, як кветкі,

Паставіць у вазу

Апошняй кнігі.

Няхай цешаць,

Няхай чэзнуць.

*

Паэтка нюхае

Сухія суквецці

Старых вершаў

І не памятае,

Навошта іх напісала.

Шкада выкінуць

Пыльны букет.

Але ломяцца радкі,

Хрумсцяць

Старыя суквецці,

Тлеюць.

мы ўмеем усё

парай нажніцаў

мы рэжам

адзін на дваіх белы аркуш

мовы

нараджаем сусвет

вострымі лёзамі

сваіх языкоў

Знак чалавека

І смерці.

Мёртвы знак жывога

з парыжскага Залюстроўя.

Дзякуй табе, мая гаспадыня,

дзякуй табе, мой гаспадар

Імя, за тое, што не паміраю

ад голаду і самоты,

за тое, што ў чалавечым сусвеце

маю сваё найменне,

а значыць, сваё законнае месца,

строга абмежаванае

слоўнікавым артыкулам.