Lizbon'a Gece Treni

Marcus Aurelius’un hayranıyız, ‘Düşünceler’indeki şu bölümü hatırlayacaksınız: “Zor kullan bakalım, kendine zor kullan, şiddet uygula ruhum; ama daha sonra kendini saymaya, saygı göstermeye zaman bulamayacaksın. Çünkü insanın bir tane hayatı vardır, bir tek hayatı. Ama senin için bu hayat neredeyse bitmiştir, o

Hayat, yaşadığımız şey değildir; yaşadığımızı hayal ettiğimiz şeydir,

Ruh gerçeklerin bulunduğu bir yer midir, yoksa bu sözüm ona gerçekler başkaları ve kendimiz hakkında anlattığımız hikâyelerin aldatıcı gölgelerinden mi ibarettir,

Yolculuk edemeyen insanlara neden acırız? Dıştan genişleyemeyecekleri için içlerinde de yayılıp genişleyemezler de ondan; kendilerini çoğaltamazlar, böylece kendi içlerinde kapsamlı gezilere çıkamazlar, başka kim ve ne olabileceklerini keşfetme fırsatından yoksun kalırlar.

Biz tabaka tabakayız, içimiz uçurum dolu, ruhumuz yerinde duramayan cıva gibi, huyumuzun rengi ve biçimi durmadan salladığımız bir çiçek dürbünündeki gibi değişir.

emek ki söz, insanların ışığıdır,” dedi. “Ve nesneler ancak kelimelere döküldüğünde var olurlar.”

mi? Bir insanın artık kendi gibi olmadığından yakınanlar çoğu kez başkalarıdır. Belki de aslında şöyle demek gerekirdi: Artık olmasını arzuladığımız gibi değil o.

ayat, yaşadığımız şey değildir; hayat, yaşadığımızı hayal ettiğimiz şeydir,

İnsanlar sessizliğe katlanamıyorlar, diye yazıyordu Prado’nun kısa notlarından birinde, katlansalardı, kendilerine katlanmış olurlardı.

hayatı yaşarken kendine hiç dikkat etmedin, başkalarının mutluluğunu kendi mutluluğun saydın... Oysa kendi ruhlarındaki hareketleri dikkatle izlemeyenler mutlaka mutsuz olurlar.”