Mutlu Ev

Fakat insanların tavuktan farklı olduğunu unutmakta ya da dikkate almamaktadır.

Mahremiyetin kalmadığı yerde iffet
İffetin kalmadığı yerde hürmet
Hürmetin kalmadığı yerde hilkat
Hilkatin kalmadığı yerde ise fıtrat bozulur.
Kaygusuz Abdal

Bizler ölümlü dünyanın ölümlü misafirleriyiz. Misafirliğin genel karakteri kaldığı yeri sahiplenmemek ve az bir süre kalacağı yerlerde edebiyle oturmaktır. Dolayısıyla insanın bir süre kalarak çekip gideceği bir yeri sanki ölmeyecekmiş gibi imara kalkışması ve çok uzun süreli hedeflerle yapmaya çalışması prensip itibariyle doğru değildir.

“Türk-İslam yapı geleneğinde malzeme tercihleri açısından kalıcı olan ile geçici olan ayrımı vardır. Câmiler, külliyeler gibi fonksiyonlarını kıyamete kadar aynı şekilde sürdürecek yapılar taş gibi bilhassa kalıcı malzemelerle yapılmalarına karşın; gelecekte ihtiyaçlarda ve mekân anlayışlarında farklılıklar olabileceği ve aile birlikteliğinin nitelik değiştirebileceği öngörüsüyle ev gibi yapılarda geçici ve kolayca değiştirilip yenilenebilen ahşap ve kerpiç gibi malzemelerin kullanılması düşüncesi öne çıkmıştır. Bu çağlar ötesi düşünce, İslâm ev ve şehirlerine her asırda hatta her nesilde kendini yenileme fırsatı vermiştir.”

Son iki asra gelinceye kadar Müslümanlar ev inşaatlarında umumiyetle ahşap ve kerpiç (pişmemiş toprak) gibi basit/geçici malzemeler kullanmışlardır. Bu tercihte elbette ahşap ve kerpicin fâniliğin/geçiciliğin, taşın ise bâkiliğin/kalıcılığın simgesi olarak değerlendirilmesi mühim rol oynamıştır. Taş işçiliğini gayet iyi bilmelerine rağmen Müslümanlar bazı yerel zorunluluklar olmadıkça bu malzemeyle ev inşâ etmekten ısrarla kaçınmışlardır. Hatta gayr-i müslimlerin evlerini taştan yapması taaccübe sebep olmuştur.

“Sizler ne kadar güçlü ve zengin olduğunuz görünsün diye yüksek yerlere koca binalar kurup, boş şeyle mi uğraşırsınız? Ve temelli kalacağınızı umarak sağlam yapılar mı edinirsiniz?” (Şuarâ, 26 /128-129)

Hz. Peygamber (s) buyurdu ki: “Hiçbir nebinin süslü bir eve girmesi doğru olmaz.” (Ebu Davud, Atime, 8)

“Sizler ne kadar güçlü ve zengin olduğunuz görünsün diye

yüksek yerlere koca binalar kurup,

boş şeyle mi uğraşırsınız?” (Şuarâ, 26 / 128)

“Dikkat ediniz, gün gelecek insanlar yüksek bina yapmakta birbiriyle yarış edecekler.” (Buhârî, Fiten, 25; Tecrid-i Sarih Tercümesi; 1/58)

“Binalar yükselip, hevâ-i nefse uyulur.”

(İmam Şa’rani, Tezkiretü-l Kurtubî)

Ülkemizde müstâkil ev modeline itiraz edenlerin temel düşüncesi “Türkiye kalabalık bir ülkedir, herkes müstâkil evde oturmak isterse bu topraklar bize yetmez, dolayısıyla apartman yapmaya mecburuz” noktasında düğümlenmektedir. Anlıyoruz ki bu iddia sahipleri dünyayı tanımıyorlar ya da düşünmeden bu sözleri söylemişler. Avrupa’dan üç ülkeyi mukayese ederek bu yanlış düşünceyi düzeltmeye çalışalım. Almanya’nın yüzölçümü Türkiye’nin yarısından daha az ve buna mukabil nüfûsu bizden 10 milyon daha fazla ve halkın %70’i müstâkil ve bir-iki katlı evlerde oturmaktadır. Hollanda’nın toprakları bizim Konya vilâyetimiz kadar, nüfûsu ise Konya’nın tam 8 katı, yani 16 milyon. Yine buna rağmen şehir merkezlerindeki tarihi apartmanları saymazsak halkın büyük çoğunluğu müstâkil evlerde ikâmet etmektedir.

ABD’deki rakamları verdiğimde daha da şaşıracaksınız. Çünkü Amerika halkının yaklaşık %90’ı müstâkil evlerde yaşamaktadır. Sadece bir kısım fakir ve muhtaçlar, onlar da zaruretler sebebiyle apartmanlarda ikâmet etmektedirler. Amerika’da ekranlarda sıkça gördüğümüz gökdelenler ev ve apartman değildir, iş merkezi, otel gibi hizmet binalarıdır. Bu binalar da şehirlerin belirli bölgelerinde özel izinlerle inşa edilmektedirler.