Kaybolma Kılavuzu

Dünyanın sonunun bir zamandan ziyade, bir yer olabileceğini ilk kez orada fark ettim

Bazı fikirler yenidir; fakat çoğu fikir uzun zamandır orada bulunan bir şeyin –odanın ortasındaki esrarın ya da aynadaki sırrın–, farkına varmaktan ibarettir

Hatta yardım çağırmak oldukça cömert bir eylemdir; çünkü başkalarının bize yardım etmesine, bizim de yardım almamıza izin verir. Bazen yardım çağırır, bazen yardım ederiz. Böylece bizi korkutan, o düşmanca dünya, başka bir yere dönüşür

Bilmediklerinin farkında olmak, bilgi birikiminin bir parçasıdır

“Boşluğu sergilemenin epey tehlikeli olduğunu düşünüyorum,”

Oysa yazmak yeterince yalnız bir uğraş. Hiçbir soruya acil ve münasip bir cevap bulunamayacağının itirafı gibidir

Başka insanların bize verdikleri neşenin gerisinde, hep bir hüzün riski gizlendiği için böyle olabilir mi acaba

Aslında bütün bu hüzünlerde, haz almamızı kolaylaştıran keyifli bir taraf da var

Belli ki afyon, sadece fiziksel acıyı değil; seni kendi algılarının, arzularının ve geçen zamanın bir izleyicisi konumuna getirerek, varoluşsal acıyı da dindiriyordu.

On yedi yaşıma bastığım günden beri yalnızdım ve bu erken bağımsızlık beni yaşlandırmıştı: Eğer dağılırsam parçalarımı toplamaya birileri gelir mi, hiçbir zaman emin değildim, bu yüzden attığım adımların sonuçlarını düşündüm hep.