Mutluluk

Evet! Aptallık bu memlekette o kadar yaygın ki kapıyı, pencereyi sıkıca kapamazsan havayla bile içeri girer. Dünyanın en bulaşıcı hastalığıdır aptallık.”

Dışımızdaki değerlerin koyduğu amaçlara ulaşmak için çabalıyoruz ama bu arada içimizdeki değerleri unutuyoruz; hayatımızdaki kopukluk buradan gelmekte

lırdı ki pençe yapılmaktan altı kalınlaşmış ve topuklarını dürten çivilerin çıktığı eski pabuçlarını sıranın altına saklamak için akla karayı seçerdi. Belki de bu yüzden, para kazandığı zaman dolabını bir sürü pabuçla doldurmuştu. Beğenmediği pahalı olan pabuçları, beğendiği ucuz pabuca tercih ederdi ama bu geziye çıkarken koleksiyonundaki timsah derisi Fratelli Rosetti’lere, klasik Church’lere, zarif Salvatore Ferragamo’lara dönüp bakmamış ve eline geçen bir lastik pabucu geçirivermişti ayağına; aynen spor pantolonu, sırtındaki fanilası ve mavi beyaz çizgili kazağı gibi.

Profesör, normal insanların kopuk kopuk çağrışımlar yoluyla düşünmesi gibi değil de sanki bir kitap yazar ya da bir sekretere metin yazdırır gibi düzgün cümleler halinde düşünürdü; yıllar boyu makaleler yazmak, konferans metinleri hazırlamak, televizyon konuşmaları planlamak onda böyle bir alışkan

yapması mümkün olmayabilirdi. Aslında vazgeçilmeyecek kadar da güzel bir plandı bu. Düşündü taşındı, sonunda çaresini buldu; daha bölüm başkanının odasına gitmeden önce bardak bar

Cemal’in duyduğu dehşetli utanç ve suçluluk duygusuyla dalga geçmeleri, her türlü ayrıntıyla süslene süslene dünyanın en şehvetli hikâyesi haline dönüşen Saf Gelin maceraları ve kendisinin bütün bu cinsel tahrikler karşısında eli kolu bağlı kalarak ve ‘istimna’ yaparsa en büyük günaha gireceğini, kör olacağını söyleyen şeyh babasının korkusuyla her gece rüyası

r gece telsizden Memo’nun kendilerine teslim olmalarını söyleyen gevrek sesini ve gerilla arkadaşlarıyla Kürtçe haberleşmesini dinliyor ama kimseye ağzını açıp da bir kelime söylemiyordu. Aslında arkadaşları ve kendisi ölüm tehdidi altındayken bu sırrı saklamak Cemal’e çok ağır geliyordu. Telsizden duyulan

er gece telsizden Memo’nun kendilerine teslim olmalarını söyleyen gevrek sesini ve gerilla arkadaşlarıyla Kürtçe haberleşmesini dinliyor ama kimseye ağzını açıp da bir kelime söylemiyordu. Aslında arkadaşları ve kendisi ölüm tehdidi altındayken bu sırrı saklamak Cemal’e çok ağır geliyordu. Telsizden duyulan sesi tanıdığı halde, hiçbir şey olmamış gibi rol yapmak

Bölgeye alışkın olmayan gözlerin, uzaktan bakınca orada bir köy olduğunu anlaması mümkün değildi. Dağın yamacına kurulmuş ve topraktan yapıldığı için rengi kıraç araziden ayırt edilemeyen tek katlı evleri, ancak çok yakınına geldiğiniz zaman g

adam kalmış. Bir militan kalaşnikofunu doğrultup nişan almış, kadını öldürmeden önce, “Senin adın ne?” diye sormuş. Zavallı kadın titreye titreye, “Ayşe!” demiş. Bunun üzerine militan kendi anasının adının da Ayşe olduğunu söyleyip, “Anamın hatırına seni öldürmekten vazgeçtim.” demiş ve silahı doğrulttuğu yaşlı adama, “Peki senin adın ne?” diye sormuş. Adamcağız da titrek bir sesle, “Vallahi benim adım Ahmet ama köyde bana herkes Ayşe der.” demiş.

Daha fı