İtmiş gül

İnsanlardan gördüyüm sevgi məni heç vaxt təmin etmirdi, çünki məni daxilən tanımadıqlarını bilirdim.

İçimizdə sülh var, yoxsa müharibə, sevinc, ya ­kədər?

Yoxsa... yoxsa bir səs digərinə çoxdan qalib gəlib, onu susdurub?

Bu önəmlidir, çünki Tanrını qəlbimizdən başqa heç bir yerdə tapa bilmərik. Amma qəlbimizdə tapa bilmişiksə, hər yerdə tapa bilərik. Çünki gül çölə baxdıqda öz içində nə varsa onu görür. Tanrı qəlbimizə, içimizə yerləşibsə hansı tərəfə dönsək, ancaq Onu görərik.

Sevgi varsa çətinlik adlı heç nə yoxdur. Sevgi varsa yol asan və qısadır. Çox qısa.

sevginin sevgi olması üçün həsrət gərəkdir. Sevgini böyüdən həsrət, qovuşmanın gözəlliyini verənsə ayrılıqdır.

“Sənin üçün dəyərli bir şeyi tapmaq, əldə etmək üçün dörd vacib silah var. İstəmək, inanmaq, səbir və israrlı olmaq. Bu dördünü etsək hər şey, ən imkansız işlər də gerçək olar.

Bax özümüzdən bunu soruşmalıyıq, birini sevəndə nə üçün sevirik? Bir-birimizi çox şey üçün sevə bilərik, deyilmi? Bir-birimizə bənzədiyimiz üçün, bir yerdə xoş vaxt keçirdiyimiz, bir-birimizə yaxşılıq etdiyimiz üçün... Amma bu cür sevgi mən üçündür və qəlbimiz bu şəkildə təmizlənməz. Ona görə sevdiyimizi özümüz üçün yox, onu onun üçün, onun içindəki üçün sevməliyik.

Onun qoruma, güc kimi xüsusiyyətləri ilə qorxularımız, etibar, comərdlik xüsusiyyətləri ilə narahatlığımız, sakitlik, yumşaqlıq, səbir xüsusiyyətləri ilə hirsimiz və onun mükəmməllik, məmnuniyyət, zənginlik xüsusiyyətləri ilə isə narazılıq, yetərsizlik duyğumuz azalır. Tanrıya nə qədər yaxınlaşsaq eqomuzdan və dolayısı ilə eqonun bu xüsusiyyətlərindən də o qədər uzaqlaşarıq.

Əslində birkən niyə bir-birimizdən bu qədər uzaq idik? Hamımız birkən niyə bir-birimizə dözə bilmir, dəyər vermir və düşmən olurduq?

Sənin üçün dəyərli bir şeyi tapmaq, əldə etmək üçün dörd vacib silah var. İstəmək, inanmaq, səbir və israrlı olmaq. Bu dördünü etsək hər şey, ən imkansız işlər də gerçək olar. Amma bizim yox, Tanrının istədiyi zaman. Mütləq olar..