Сэксуальная рэвалюцыя

Але сям’я абцяжарвае рэвалюцыйную работу жанчыны, бо дзеці застаюцца ў яе на руках...

яшчэ ў 1890 г. газета «Мінскі лісток» заклікала маладых жанчын «...змагацца з мужам да канца, бо гэта перамога ёсць справа вялікай важнасці»

Адзін са шматлікіх жаночых гурткоў, што паўсталі ў той час на абшарах імперыі, з 1911 г. дзейнічаў у Мінску.

Шамардзіна і апранацца пачала «пад Крупскую». Маякоўскі падчас адной з сустрэч у Маскве нават сказаў ёй «Вось бы цябе апрануць!» На што яна пажартавала: «Дрэнныя мае справы: раней ты імкнуўся распрануць мяне, а цяпер апрануць»

Вось як у 1925 г. адрэагавала мужчынская частка насельніцтва вёскі Грабова Мазырскай акругі на прысуд аднавяскоўца да двухтыднёвай прымусовай працы за збіццё жонкі: «Чаго мы дачакаліся, каб над намі бабы голас мелі, падавалі ў суд за пабіцьцё? За што мы ваявалі? За што пад пулямі стаялі? Бабам во­лю здабылі, а сябе няволю. Гэта недапусьціма. Прапалі мы. Ведай тое, што адзін глум на сьвеце, да блудства будзе»

«я яго ка­хаю па Калантай, а ён мяне па Смідовіч»

Найбольш радыкальны праект у 1929 г. прапанаваў малады савецкі архітэктар М. С. Кузьмін. Гэта быў дом-камуна для сібірскіх шахцёраў, які прадугледжваў пражыванне ў пакоях на шэсць чалавек паводле палавой прыкметы. Для вядзення палавога жыцця на верхнім паверсе былі запраектаваны «двуспальныя кабіны». Дзеці выхоўваліся асобна ў спецыяльным памяшканні. Бытавы працэс камунараў, падзеленых на ўзроставыя групы, складаўся з сямі дакладна вызначаных па часе раздзелаў: сну, харчавання, палавога жыцця, выхавання дзяцей, культурнага і фізічнага развіцця, гаспадарчага, а таксама медыцынскага абслугоўвання

А. М. Калантай выступае супраць трох асноўных форм сэксуальных адносін: легальнага шлюбу, які, на яе думку, супярэчыць мабільнай чалавечай псіхіцы, вольнага саюзу, што вымагае зашмат выдаткаў часу і духоўных сіл, а таксама прастытуцыі. Замест гэтых старых форм яна прапануе там, дзе адсутнічае вялікае каханне (а яно, як вядома, адсутнічае ў абсалютнай большасці людзей), практыкаваць «каханне-гульню» альбо «эратычнае сяброўства».

Нямала прыхільнікаў падобнай пурытанскай тэндэнцыі — апанентаў А. М. Калантай было ў савецкай дзяржаўнай і партыйнай эліце.

Яна выступала за перадачу дзяцей, са згоды маці, на выхаванне ў дзяржаўныя ўстановы, дзеля чаго насельніцтва трэба было абкласці спецыяльным падаткам.