Jo Nesbo

getdikcə daha ağır olurdular və onları tavanda saxlayan səthi gərilmə qüvvəsinə üstün gəlincə, damcılar qoparaq üç metr səkkiz santimetr uçaraq yerə dəyirdilər. Daha doğrusu, suya.

Vibekke Knutsen acgözlüklə siqaret çəkir və tüstünü dördüncü mərtəbənin açıq pəncərəsinə buraxırdı. İsti axşam havası arxa həyətdə qızmış asfaltdan qalxaraq mavi fasadın fonunda tez əriyib gedən tüstü axınını özü ilə aparırdı.

Helena sürücü ona qapını açıncaya qədər gözlədi və artıq maşına oturarkən dedi:

– Herr Brokhard, siz bilirsinizmi, niyə at sizi az qala yıxmışdı?

Qız ona baxdı – onun gözlərində yenə od yandı.

– Çünki siz düz onun gözlərinə baxdınız, herr Brokhard. Atlar bunu bir çağırış, onlara və ilxıda onun dərəcəsinə hörmətsizlik kimi qəbul edirlər. Düz baxışdan qaçmaq imkanı olmadıqda at özünü tamam başqa cür aparır, üsyan edə bilər. Heyvana lazımi hörmət etmədən siz təlimdə yüksəkliyə qalxa bilməzsiniz, baxmayaraq ki, siz yüksək cinsə aidsiniz – bunu sizə hər təlimçi deyər. Bəzi cinslər özünə hörmət tələb edir. Argentinanın dağlarında vəhşi at var. Həmin at hiss edəndə ki, adam onu bağlamaq istəyir, özünü ən yaxınlıqdakı uçuruma atır. Əlvida, herr Brokhard.

Bir yanlış hərəkət – çürük qoxusu gələcək, çürük olan kimi siçovullar da olacaq. Deməli, hərtərəfli silahlı olmaq lazımdır.

“…Whatever, that don’t impress me much…”35

Açar yarı yolda ilişdi.

Yaxın günlərdə bunu mütləq yoxlamaq lazımdır.

özünün sifəti dəyişirdi.

Onun ­qarşısında ­stop-kadr vardı.

Böyük usta tərəfindən çəkilmiş fotoşəkil

altıncı mərtəbəsində yerləşirdi.