A natureza, a paz e a cabana eran os grandes anhelos da avoa Alicia. Ela completou a caseta iniciada polo seu pai, engadiulle a hamaca arco da vella e transformouna na cabana máis chula da comarca de Verín e, mesmo, do planeta Terra.
Pipa quedou orfa, o cal fixo que se fose a vivir coa súa avoa á cabana cando só contaba catro aniños. Era feliz, preto das ovelliñas, das súas dúas gatiñas e dos mastíns, Coyote e Cinto. A súa avoa exercía como a súa profesora.
Pouco despois do catorce aniversario da neta, a súa avoa tivo que escoitar a chamada dos anxos e foise ao ceo. Pipa Guleta quedou soa, moi angustiada, pero non se podía render, polas súas arterias corría sangue da súa avoa Alicia, unha auténtica leoa.
Os seus tres amigos desaparecidos foron atopados por ela nun orfanato. Deciden quedar a vivir os catro na cabana. Todos fan de todo. Para poder pagar os seus gastos mínimos, como cotas de móbiles, deciden dar un empuxón á elaboración e venda dos seus produtos artesanais, cal caso de leite ou la das ovellas, así como de tarros con tomiño, cogomelos, mel e outras.
En canto poden, programan as súas festas e verbenas. Viven con intensidade os entroidos de Verín, as visitas ao Centro Comercial Ponche Vella de Ourense e as saídas á praia de Riazor na Coruña.
Inesperadamente, Bámel e Naca deixan a cabana e vanse a Chile, a integrarse nunha compañía de circo. Pipa e Kano deciden quedar, era o que os dous querían. O día do seu quince aniversario, eles vanse a ver o amencer desde a roca, que era espectacular. As ilusións acrecentáronse. Desentendéronse do amencer, tiñan outras prioridades.
O autorGustavo Pino Salgado
