Artur Qolden

Ümidlər qırılanda insana ən yaxşı kömək edən şey işdir.

Bəzən biz, sadəcə, həyatı olduğu kimi yox, öz beynimizdə canlandırdığımız kimi təsəvvür etdiyimizə görə çətinliklərlə qarşılaşırıq.

dünyamız okeanın üzərində şahə qalxan dalğa qədər qeyri-sabitdir. Hər necə olsa, qələbələrimizi və məğlubiyyətlərimizi layiqincə yaşamalıyıq, çünki tezliklə yeni bir dalğa qalxacaq, lakin bu artıq yeni bir hekayə
olacaq.

Bəlkə məhz düzgün seçilməmiş həyat yolu insanı zalım edir? Yadımdadır, bir dəfə Yoridoda bir oğlan məni gölün kənarındakı tikanlı kola itələmişdi. Tikanlardan canımı qurtardığım vaxt mən özümdə deyildim. Əgər bir neçə dəqiqəlik əzab məni qəzəbli bir hala gətirmişdisə, onda illərlə davam edən zillətin törətdikləri barədə nə deyəsən? Aramsız yağan yağış damcıları hətta daşı belə əritməyə qadirdir.

Həyatda səndələyə-səndələyə hərəkət etmək – nəyəsə çatmağın ən pis üsuludur. Sən hər şey üçün uyğun vaxtı və yeri tapmağı öyrənməlisən. Pişiyi aldatmaq istəyən siçan istədiyi vaxt öz yuvasından çıxmır. Öz təqviminə necə, baxmağı bilirsənmi?

an çox şeyi bilmədiyimi düşündüm və bu, sadəcə, qaçışa hazırlıqla bağlı deyildi. Mən indiyə qədər dünyada hər şeyin bu qədər qarşılıqlı əlaqədə olduğu barədə düşünməmişdim və bu təkcə bürclərə aid deyildi. İnsan məxluqu, sadəcə, hansısa daha böyük məfhumun bir hissəsidir. Məsələn, addımlayarkən bir böcəyi tapdalaya bilərik, ya da hava axınının istiqamətini dəyişərək milçəyi özbaşına heç vaxt gedib düşə bilməyəcəyi bir yerə uçura bilərik. Əgər bu misallardan çıxış etsək, ancaq həşəratların rolunda özümüzü, özümüzün rolunda dünyanı təsəvvür etsək, aydın olar ki, hər gün bizə müxtəlif qüvvələr təsir edir. Və o zavallı böcək bizim nəhəng addımımıza qarşı necə nəsə edə bilmədiyi kimi, biz də eyni dərəcədə bu qüvvələrə qarşı müqavimət göstərə bilmirik. Nə edə bilərik? Biz dünyanın ətrafımızdakı hərəkətini anlamaqdan ötrü bizə məlum olan üsullardan istifadə etməliyik, işimizi elə qurmalıyıq ki, onunla qarşı-qarşıya gəlməyək, eyni istiqamətdə hərəkət edək.

O an çox şeyi bilmədiyimi düşündüm və bu, sadəcə, qaçışa hazırlıqla bağlı deyildi. Mən indiyə qədər dünyada hər şeyin bu qədər qarşılıqlı əlaqədə olduğu barədə düşünməmişdim və bu təkcə bürclərə aid deyildi. İnsan məxluqu, sadəcə, hansısa daha böyük məfhumun bir hissəsidir. Məsələn, addımlayarkən bir böcəyi tapdalaya bilərik, ya da hava axınının istiqamətini dəyişərək milçəyi özbaşına heç vaxt gedib düşə bilməyəcəyi bir yerə uçura bilərik. Əgər bu misallardan çıxış etsək, ancaq həşəratların rolunda özümüzü, özümüzün rolunda dünyanı təsəvvür

En – bütün ömür boyu insanı izləyən karmik əlaqədir.

Dostluq – cavahiratdır, Sayuri, – o söylədi. – Onu hara gəldi atmaq olmaz.

Hətta bu, axın olsa belə, sən yenə də onun hansı hissəsində olmağı seçə bilərsən. Su daima kiçik qollara ayrılır, əgər sən çırpınsan, mübarizə aparsan və bütün imkanlarından istifadə etsən, sən bacararsan...